Po zakończeniu nauki zawodu pracodawca składa w terminie 3 miesięcy od zdania przez młodocianego pracownika egzaminu wniosek o zwrot kosztów dofinansowania kształcenia młodocianego pracownika.
Do wniosku należy załączyć kopie następujących dokumentów:
1) Kopie dokumentów potwierdzających kwalifikacje pracodawcy lub osoby prowadzącej zakład w imieniu pracodawcy albo osoby zatrudnionej u pracodawcy wymagane do prowadzenia przygotowania zawodowego młodocianych (dyplom mistrzowski, świadectwa, uprawnienia pedagogiczne),
2) Kopię umowy o pracę z młodocianym pracownikiem w celu przygotowania zawodowego,
3) Kopię odpowiednio dyplomu lub świadectwa potwierdzającego zdanie egzaminu, albo zaświadczenie potwierdzające zdanie tego egzaminu,
4) Pełnomocnictwo, w przypadku składania wniosku przez pełnomocnika,
5) Kopię świadectwa pracy, w przypadku kiedy młodociany pracownik realizował krótszy okres przygotowania lub w przypadku, gdy młodociany realizował przygotowanie u kilku pracodawców,
6) Kopię umowy o pracę i świadectwo pracy u poprzedniego pracodawcy (w przypadku zmiany pracodawcy w czasie trwania nauki)
7) Formularz informacji przedstawionych przy ubieganiu się o pomoc de minimis,
8) Oświadczenie o otrzymaniu pomocy de minimis wraz z kopiami zaświadczeń o pomocy de minimis, jakie pracodawca otrzymał w roku, w którym ubiega się o pomoc, oraz w ciągu 2 poprzedzających go lat albo oświadczenia o wielkości pomocy de minimis otrzymanej w tym okresie, albo oświadczenia o nieotrzymaniu takiej pomocy w tym okresie,
9) Oświadczenie pracodawcy/rolnika o wysokości kosztów poniesionych na ucznia
Od 1 lipca (po tzw. okresie przejściowym) dla pracodawców ubiegających się o dofinansowanie kosztów kształcenia młodocianych pracowników zmienił się zakres informacji przedstawianych wraz z wnioskiem. W porównaniu do dotychczasowego rozporządzenia KE nr 1998/2006, w rozporządzeniu KE nr 1407/2013 wprowadzono pewne zmiany, tj.:
1. brak konieczności badania sytuacji ekonomicznej przedsiębiorcy – co oznacza, iż nawet przedsiębiorca będący w trudnej sytuacji ekonomicznej w rozumieniu Wytycznych na ratowanie i restrukturyzację od dnia 1 stycznia 2014 r. może skorzystać z pomocy de minimis; wyjątkiem są pożyczki i gwarancje, w przypadku których, aby uznać je za tzw. pomoc przejrzystą należy ocenić sytuację ekonomiczną przedsiębiorcy,
2. zwiększenie pułapu pomocy de minimis dla przedsiębiorstw sektora drogowego transportu pasażerskiego (ze 100 tys. EUR do 200 tys. EUR),
3. dopuszczenie możliwości udzielania pomocy de minimis w sektorze węglowym,
4. doprecyzowanie zasad dotyczących kumulacji pomocy (w przypadku połączeń i przejęcia przedsiębiorstw, podziału przedsiębiorstwa na co najmniej dwa oddzielne podmioty, kumulacja pomocy w przypadku prowadzenia działalności w sektorach objętych różnymi limitami de minimis),
5. wprowadzenie definicji pojęcia pojedynczego przedsiębiorstwa (tzw. pojedynczego organizmu gospodarczego).
Przekazanie dofinansowania przyznanego w drodze decyzji zależne jest od otrzymania środków Funduszu Pracy na dofinansowanie pracodawcom kosztów kształcenia młodocianych pracowników.
Organ przyznający dofinansowanie może zwrócić się do pracodawców o uzupełnienie wniosku bądź dokumentów pozwalających ustalić rzeczywisty czas trwania i warunki przygotowania zawodowego młodocianego pracownika.
Pracodawcy są zobowiązani, w stosunku do każdego młodocianego pracownika, złożyć wniosek wraz kompletem dokumentów.
Wysokość kwoty dofinansowania kosztów kształcenia jednego młodocianego pracownika wynosi:
1) w przypadku nauki zawodu – do 8081 zł przy okresie kształcenia wynoszącym 36 miesięcy; jeżeli okres kształcenia jest krótszy niż 36 miesięcy, kwotę dofinansowania wypłaca się w wysokości proporcjonalnej do okresu kształcenia;
2) w przypadku przyuczenia do wykonywania określonej pracy – do 254 zł za każdy pełny miesiąc kształcenia.
Dofinansowanie kosztów kształcenia młodocianych pracowników stanowi pomoc de minimis udzielaną zgodnie z warunkami określonymi w rozporządzeniu Komisji (UE) nr 1407/2013 z dnia 18 grudnia 2013 r. w sprawie stosowania art. 107 i 108 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej do pomocy de minimis (Dz. Urz. UE L 352 z 24.12.2013, s. 1) lub rozporządzeniu Komisji (UE) nr 1408/2013 z dnia 18 grudnia 2013 r. w sprawie stosowania art. 107 i 108 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej do pomocy de minimis w sektorze rolnym (Dz. Urz. UE L 352 z 24.12.2013, s. 9).
Pomoc de minimis to rodzaj wsparcia udzielanego przedsiębiorcom ze środków publicznych (w formie dotacji pieniężnej), którego maksymalna wielkość z różnych źródeł nie może przekroczyć 200 000 euro (100 000 euro w sektorze transportu drogowego towarów) w okresie trzech lat podatkowych (tj. w ciągu bieżącego roku podatkowego oraz dwóch poprzedzających go lat podatkowych)
Zgodnie z ww. rozporządzeniem, limit pomocy de minimis przysługuje jednemu przedsiębiorstwu. Definicja „jednego przedsiębiorstwa” została zawarta w art. 2 ust. 2 w/w rozporządzenia i stanowi, iż „jedno przedsiębiorstwo” obejmuje wszystkie jednostki gospodarcze, które są ze sobą powiązane co najmniej jednym z następujących stosunków:
Jednostki gospodarcze pozostające w jakimkolwiek ze stosunków, o których mowa w akapicie pierwszym lit. a) –d), za pośrednictwem jednej innej jednostki gospodarczej lub kilku innych jednostek gospodarczych również są uznawane za jedno przedsiębiorstwo.
Pomoc przyznawana jest przedsiębiorstwom we wszystkich sektorach, z wyjątkiem:
a) pomocy przyznawanej przedsiębiorstwom prowadzącym działalność w sektorze rybołówstwa i akwakultury, objętym rozporządzeniem Rady (WE) nr 104/2000 ( 1 );
b) pomocy przyznawanej przedsiębiorstwom zajmującym się produkcją podstawową produktów rolnych;
c) pomocy przyznawanej przedsiębiorstwom prowadzącym działalność w sektorze przetwarzania i wprowadzania do obrotu produktów rolnych w następujących przypadkach:(i) kiedy wysokość pomocy ustalana jest na podstawie ceny lub ilości takich produktów nabytych od producentów podstawowych lub wprowadzonych na rynek przez przedsiębiorstwa objęte pomocą;(ii) kiedy przyznanie pomocy zależy od faktu przekazania jej w części lub w całości producentom podstawowym;
Podstawy prawne:
– art. 122 ustawy z dnia 14 grudnia 2016 r. Prawo oświatowe (t.j. Dz. U. z 2018 r., poz. 996 ze zm.)
– Rozporządzenie Ministra Edukacji Narodowej z dnia 15 grudnia 2010 w sprawie praktycznej nauki zawodu (Dz. U.z 2010 Nr 244 poz 1626 ze zm.)
– Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 28 maja 1996 w sprawie przygotowania zawodowego młodocianych i ich wynagradzania (t.j. Dz. U. z 2014 r. poz. 232 ze zm.)
– Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1407/2013 z dnia 18 grudnia 2013 r. w sprawie stosowania art. 107 i art. 108 Traktatu o funkcjonowaniu UE do pomocy de minimis (Dz. Urz. UE L 352 z 24.12.2013, str. 1)
– Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1408/2013 z dnia 18 grudnia 2013 r. w sprawie stosowania art. 107 i art. 108 Traktatu o funkcjonowaniu UE do pomocy de minimis w sektorze rolnym (Dz. Urz. UE L 352 z 24.12.2013)
– Ustawa z dnia 30 kwietnia 2004 r. o postępowaniu w sprawach dotyczących pomocy publicznej (t.j. Dz. U. z 2018, poz. 362)
– Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 29 marca 2010 w sprawie zakresu informacji przedstawianych przez podmiot ubiegający się o pomoc de minimis (Dz. U. z 2010, Nr 53, poz. 311 ze zm.)
– Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 20 marca 2007 r. w sprawie zaświadczeń o pomocy de minimis i pomocy de minimis w rolnictwie i rybołówstwie (t.j. Dz. U. z 2018 r. poz. 350).